Z potencjałem, ale w słabym wykonaniu - "Bez lęku" - Mia Sheridan

Tytuł: Bez lęku
Tytuł oryginalny: Midnight Lily
Autor: Mia Sheridan
Cykl: -
Wydawnictwo: Otwarte
Tłumaczenie: Aleksandra Żak
Data wydania: 4 czerwca 2018
Liczba stron: 328
Moja ocena: 5/10

Opis wydawcy

Miłość odnajdzie cię nawet w najgłębszym mroku

Sport był dla Holdena Scotta całym światem. Odnosił wielkie sukcesy, kibice go podziwiali i nie było kobiety, która by mu się oparła. Stracił wszystko, gdy poddał się destrukcyjnej sile sławy i wpadł w ramiona uzależnienia.

W willi położonej w głębi lasu, do której przywiózł go przyjaciel, z dala od wszystkich próbuje dojść do siebie i przewartościować swoje życie. Okazuje się jednak, że nie jest tam sam. W pobliżu posiadłości
dostrzega dziewczynę w białej sukience. Niczym nocna lilia nieznajoma ukazuje się w blasku księżyca i znika.

By zbliżyć się do niej, Holden musi najpierw zagłębić się w swoją przeszłość, od której chce uciec, i znaleźć odpowiedź na pytanie, kim naprawdę jest.

Zagubiona dusza.
Anioł stróż.
Marzenie.
Światło w ciemności.
Kim jest Nocna Lilia?

http://otwarte.eu/book/bez-leku

Zapowiedź. Oczekiwanie. Niecierpliwość. Premiera. Zakup. Czytanie. Męka. Zawód.

   Powyższymi słowami określiłam moją przygodę z tą książką. Mia Sheridan należy do autorek, po której książki sięgam w ciemno. Wiem, że dostanę historię naszpikowaną emocjami, która pochłonie mnie bez reszty. Za sobą mam pięć powieści autorki i tylko raz lekko mnie zawiodła, dlatego z tak dużą ochotą  i pewnością oczekiwałam na powyższy tytuł. Szczególnie, ze przedpremierowo zaczęły pojawiać się recenzje, które jednogłośnie mówiły, że to najlepsza książka Sheridan. Inna, ale najlepsza. Czy dla mnie też taka była? Zapraszam do dalszej części recenzji by się tego dowiedzieć.

"...latanie jest fajne tylko wtedy, kiedy ma się miejsce, w którym można wylądować, gdzie ktoś na ciebie czeka."

   Myślę, że przytaczanie fabuły byłoby powtórzeniem opisu, dlatego odpuszczę to sobie. Holden jako człowiek pogubiony i uzależniony i Lily, o której nie dowiadujemy się na początku nic, oprócz tego, że pojawia się w lesie i intryguje Holdena. Bohaterzy szybko łapią kontakt co jest jak najbardziej okej, ale ufanie sobie już przy drugim spotkaniu i rozmowy, jakby co najmniej znali się latami? Już nie bardzo. Do czasu aż autorka stawia na wyjaśnienia. Chociaż i na tym polu się nie popisała.

   Przez pierwszą połowę książki przechodziłam męczarnie. Nigdy nie sądziłam, że powiem to o powieści autorki, ale niestety. Nie czułam się w ogóle zainteresowana fabułą, bohaterzy byli bez wyrazu. Wydarzenia działy się znikąd. W jednym zdaniu wydarzenia rozgrywają się w domu, a chwilę potem, w drugim, w lesie. Za nic nie mogłam wbić się w fabułę, nie umiałam polubić bohaterów a dialogi między nimi czytałam mrużąc oczy i się krzywiąc, bo były tak sztuczne i wymuszone. Tutaj akurat nie jestem pewna czy zawiniło tłumaczenie, bo oryginału nie czytałam.

   Drugą część powieści natomiast czytało mi się o niebo lepiej i ciekawiej. W końcu zaczęło coś się dziać i wyjaśniać. Chociaż ja wyjaśnień nie kupuję. Nie wiem, może to moja wina, bo nie skupiałam się wystarczająco, by połączyć fakty, ale po epilogu dalej zostałam z pytaniami. Czuję się zwyczajnie głupia, bo nie do końca wiem, o co finalnie chodziło. Kolejną winę zwalam na siebie, bo uważam, że trzeba tę książkę czytać szybciej i z większym skupieniem. Ja natomiast męczyłam ją ponad tydzień i w ogóle nie starałam się łączyć faktów, ani skupiać się na wskazówkach.

"Niemądrze jest odwracać się plecami do rzeczy, którym nie można ufać."

   Jestem zwyczajnie zawiedziona. To nie była książka jakiej oczekiwałam się dostać. Liczyłam na bombę emocjonalną, która zwali mnie z nóg. Tymczasem dostałam średniawkę, którą czytając, nie poczułam nic. Absolutnie nic. Szczerze mówiąc, to nawet nie zauważyłam chemii między bohaterami, co autorce w poprzednich przeczytanych przeze mnie książkach, nigdy się nie zdarzyło.

   Uważam, że potencjał był ogromny. Autorka miała wielkie pole do popisu, ale tego nie wykorzystała. Napisała tę powieść po łebkach, a i z końcowymi wyjaśnieniami się nie popisała. Pierwsza połowa to nudna opowiastka dwójki młodych ludzi, a druga chociaż ciekawsza, to nierealna. Zdaję sobie sprawę z tego, że może autorka próbowała czegoś innego i tajemniczego, ale w moim odczuciu poniosła ją wyobraźnia i wcale nie w dobrym kierunku.

   Oceniam tę książkę 5/10, bo w połowie była słaba, w mniejszej połowie lepsza i myślę, że to adekwatna ocena. Do Mii Sheridan się nie zrażam. Wierzę, że to "wypadek przy pracy" i jej kolejne powieści będą już dużo lepsze. Nie polecam, ale też nie odradzam. Decyzja należy do was. Szczególnie, że większość czytelników ocenia tę książkę bardzo dobrze, więc jest szansa, że i wam się spodoba. Ja niestety mówię nie.

"Happy end to nie zawsze życie bez skazy. Chyba nikt nie uważa, że szczęśliwe zakończenie oznacza brak nieszczęśliwych dni czy nawet nieszczęśliwych lat. Oznacza miłość na zawsze, pomimo wszystkich powodów, dla których jej brak byłby łatwiejszy."